Chillen chillen en nog eens chillen

Mijn laatste verslag eindige in Monte Verde. De hangbruggen zijn we uiteindelijk toch niet gaan doen omdat we het de 120 dollar niet waard vonden. De meningen van mensen waren wisselend en dan is 120 dollar het de gok niet waard. In plaats daarvan zijn we naar een universiteit gereden. Meestal zijn dit grote betonnen complexen maar niet in dit geval. De "universiteit" lag prachtig verscholen in het dal van de jungle en bestond uit een aantal kleine gebouwen. De Lonely Planet noemde het een verborgen juweeltje omdat de meeste mensen niet de moeite nemen om er heen te rijden. Het was er echt prachtig en na een mooie wandeling over de jungle paden van de universiteit zagen we onze eerste echte Costaricaanse aap. De dag erna lieten we het "koude" Monte Verde achter ons voor een rit van zo'n 4 uur richting de kust. De weg was echt de slechtste tot dan toe en bestond uit 3 uur hobbelen en bobbelen over grind wegen. Onze eindbestemming wordt door Lonely Planet omschreven als "the black hole of Happiness" omdat er een flink aantal toeristen nooit meer zijn vertrokken na hun vakantie. We waren dus erg benieuwd wat ons te wachten stond. Helaas werd Nina een uurtje voordat we onze eindbestemming bereikte wakker, en gaf alles over. Niet alleen haar kleren maar ook de halve auto zat onder, heel fijn :-). Nadat we alles enigszins opgeruimd hadden met billendoekjes arriveerde we een uur later in Samara. Ons "hotel" bestond uit een verscholen parkje in de jungle met 9 vrijstaande huisje. De kinderen vonden het helemaal geweldig want "we hadden nu een eigen keukentje" haha. Die avond moest er dus ook zelf gekookt worden en de aardappels, vlees en groenten waren een welkome afwisseling na de vele friet en pizza's. Smiddags zijn we meteen het strand van Samara gaan verkennen en trokken al snel de conclusie dat we het hier wel 4 dagen zouden volhouden. Wat een relaxedheid!! Samara is echt een hippie dorpje waar volgens mij de laatste 30 jaar niks veranderd is. De dagen die volgde bestonden ongeveer uit hetzelfde ritme, s'ochtends naar het strand, dan op het heetst van de dag terug naar het huisje om wat te eten en Nina te laten slapen en dan rond half 4 weer terug naar het strand waar de temperatuur rond dat tijdstip echt heerlijk was. Daarna wat eten bij een strandbarretje en dan moe maar voldaan naar bed. De temperatuur in Samara lag rond de 30 graden en in de zon was het bijna niet vol te houden. Een van de hoogte punten was Barrigona beach. Dit is het strand waar het huis van de beroemde acteur Mel Gibson staat. De weg erna toe was erg avontuurlijk. We moesten met de auto door een rivier en daarna over een weg met diepe kuilen en gaten. Het eind resultaat was echter prachtig. Een parel wit strand met blauwe zee en palmbomen en jungle aan de rand van het strand. Na 4 dagen "chillen" was het helaas weer tijd om dit paradijsje achter ons te laten maar we weten zeker dat we hier nog ooit terug gaan komen! De volgende stop was het Carrera National Park. Ik had deze stop ingelast om de lange rit van Samara naar het Manuel Antonio National Park te onderbreken. Helaas was het hotel dat ik hier geboekt had een grote teleurstelling voor Arjan en mij. Het was groot (zo groot dat we met de auto naar het zwembad moesten), massaal en Amerikaans. De hotel kamer was echter zo klein dat er geen plek was voor een baby bedje voor Nina. Zij heeft dus voor een eerste in een "groot" bed geslapen, samen met Thomas. Het zwembad daarin tegen was groot en had een entertainment team. Toen we s'avonds veel te duur en ook nog niet lekker zaten te eten zei Thomas: "dit is echt een gaafste hotel tot nu toe!!". Arjan en ik moesten lachen en besloten dat deze twee nachten dan maar voor Thomas en Nina waren. De volgende dag hebben we een super gave boottocht over een rivier gemaakt en daarbij veel krokodillen gezien. Dit vonden Thomas en Nina helemaal geweldig. Smiddags zijn we nog naar een botanische tuin gereden die boven op een berg lag waardoor je prachtig uitzicht over de oceaan had. Hier hebben we twee super mooie, rode papegaaien gezien. Inmiddels waren mijn ouders in San Jose geland dus de volgende ochtend konden we elkaar eindelijk gaan zien. Thomas en Nina wisten van helemaal niks dus wij waren super benieuwd hoe ze zouden reageren. We arriveerde een half uurtje eerder dan papa en mama bij Manuel Antonio. Toen zij arriveerde zijn we met Thomas en Nina naar de straat gelopen met de mededeling dat we een verrassing hadden. Eenmaal op straat kwamen papa en mama aangelopen en Thomas en Nina wisten niet wat ze zagen!! Ze lieten ze het eerste kwartier niet meer los! Nadat ze van de verrassing bekomen waren zijn we ons appartement gaan verkennen (Thomas snapte ineens wel waarom er 2 slaapkamers waren ;-) en daarna zijn we naar het strand gegaan. S'avonds zijn we gaan eten bij El Avion. Dit is een restaurant dat om een levensgroot oorlogsvliegtuig is gebouwd en een terras heeft dat uitkijkt over de oceaan. Erg mooi! De dag erna zijn we vroeg opgestaan zodat we om 8 uur bij de poorten van het Manuel Antonio National Park waren. Deze poorten zijn letterlijk naast ons hotel (hotel La Posada) dus daar waren we binnen 1 minuut. Na entree betaald te hebben konden we op zoek naar apen. Het park is echt zo geweldig mooi met als hoogtepunt het Manuel Antonio strand. Dit is een strand zoals uit de reisboekjes. Na eerst 4 uur gewandeld te hebben (wat Thomas echt geweldig goed gedaan heeft in de hitte) zijn we lekker op het strand onder een palmboom gaan liggen wat we afwisselden met een duik in de warme zee. In het park hebben we luiaards, white face apen, brulapen en verschillende vogels gezien. Vandaag zijn we 65 km zuidelijker gereden naar Uvita. Hier is een national park wat de meeste toeristen links laten liggen maar wat echt prachtig is. Hier hebben we een goede deal voor een boottocht kunnen maken waar we de enige passagiers bleken te zijn. We moesten wachten op het strand en waren stomverbaasd toen er ineens een jeep met een super grote nieuwe boot erachter aan kwam rijden. Drie man sterk duwde de boot van de trailer in de zee en wij konden aan boord. De 2 mannen en 1 vrouw gingen mee aan boord waardoor er dus 3 man "personeel" op 4 volwassen waren. We voelde ons een beetje decadent :-). De boottocht was echt geweldig en ging langs de kust, langs een klein eilandje eindigen bij een koraal waar we konden snorkelen. Thomas en Nina moesten een klein zwemvestje aan en vonden het helemaal super. Nina was het liefst mee gaan snorkelen (visjes kijken) maar dat leek ons niet verstandig :-) Na de crew uitvoerig bedankt te hebben moesten we 3 uur later weer aan land. Eind van de middag hebben we nog even lekker in het zwembad van het hotel gezwommen. Thomas heeft het er al dagen over dat hij thuis een restaurantje wil (weer een personeelslid erbij voor Jeroen) dus we besloten dat we vanavond zelf restaurantje zouden spelen. Mijn ouders hadden boodschappen gedaan, mijn moeder was de kok en Thomas vol trots de ober. Ik had samen met hem menu kaarten gemaakt en hij ging aan iedereen vragen wat hij/zij wilde drinken en bracht dit dan vervolgens. Nu wil hij voor zijn verjaardag ook graag tafels, stoelen en eten en Arjan heeft hem uiteraard al uitgelegd hoe hij hier dan financieel het meeste aan kan verdienen haha. Morgen is helaas, met pijn in ons hart, alweer de laatste dag van de vakantie. We zijn echt verliefd geworden op Costa Rica en weten 200% zeker dat we hier nog vaker gaan komen. Morgen gaan we nog een dag terug naar het Manuel Antionio strand en donderdag rijden we hier rond 9 uur weg richting het vliegveld. We vliegen dan rond 15 uur richting Amerika waar we na 1 nachtje in een hotel, vrijdagavond lokale tijd richting Duitsland vliegen. Zaterdag rond 11 uur landen we dan weer in de kou en kan het echt leventje weer beginnen.....zucht.... Morgen dus nog maar een dagje lekker CHILLEN!!